Ziekenhuisweekje.. overleefd!
Blijf op de hoogte en volg Anke
20 September 2012 | India, Dharamsala
Hmm dat liep even anders dan verwacht… Bedankt voor alle lieve wensen en gedachtes voor als ik nu in Vipassana zou zitten.. maar ik heb in plaats daarvan een ziekenhuisweekje achter de rug!
De ochtend na mijn vorig blog werd ik wakker met een flinke uitslag over mijn hele lichaam verspreid.. het zag er niet echt gezellig uit.. en het kriebelde!! Ik dacht eerst aan bedbugs of een ander soort insect in mijn bed, maar ik had al 4 nachten in hetzelfde bed geslapen zonder problemen. Nadat ik de ochtend had afgewacht en de uitslag alleen maar erger werd ben ik samen met een Christine (amerikaans) die ik al kende uit het hostel naar een arts gegaan. Je hebt hier op elke straathoek Tibetaanse aryuvedische artsen, waarbij je een potje urine inlevert, zij hun magische wijsvinger er in steken en je precies schijnen te kunnen vertellen wat er aan de hand is... maar ik vond het toch een beter idee om naar een wat meer westerse praktijk te gaan in dit geval haha.
Aangezien ik me verder prima voelde kreeg ik antihistamine en een steriode injectie, een medicijn tegen een allergische reactie, zoals mijn huid er uit zag. Met een uurtje rustig in een bed bleek dat dit werkte, de uitslag werd minder en we gingen opgelucht terug naar het hostel. Helaas werd ik midden in de nacht met een gonzend lichaam wakker: de bulten waren over mijn hele lijf verspreid en jeukten als een malle, ook mijn hals en gezicht zaten nu onder (heb wat fotos die ik jullie zal besparen..). Ik nam nog een antihistaminepil in de hoop dat het zou helpen maar een uurtje later werd ik echt goed ziek, inclusief flauwvallen op weg naar de wc.. je kan je voorstellen dat het geen pretje was die nacht. Heb m’n britse buurjongen Erol in het hostel wakker gemaakt, die een oogje in het zeil zou houden en me zou checken de volgende ochtend.
Met hulp van veel lieve mensen in het hostel ben ik als een slappe vaatdoek naar het ziekenhuis gegaan de volgende ochtend, samen met Tenzin (zo heet bijna elk Tibetaans meisje hier maargoed haha), het schoonzusje van de hosteleigenaar. Ze was echt mijn engel daar in het ziekenhuis. Ik kreeg allerlei soorten testen, aangezien de arts angstig was voor een infectie in mijn hersenen wat fataal kan zijn, werd er ook vloeistof uit mijn ruggemerg gehaald.. in een operatiekamer met 5 zusters om me heen, op je zij, in foetushouding met kromme rug, proberen je te ontspannen met zo’n lange naald in je rug.. helaas lukt het na de 3e poging nog niet, waarna de arts me uitlegde dat hij zijn senior ging oproepen om het te proberen. Wat wel mooi was, dat bleek een heel klein oud kaal baasje, met koele, rustige handen, die het pijnloos binnen 2 minuten had gepiept. Gelukkig bleek bijna direct dat er geen sprake van hersen infectie was.
Ik kwam te liggen op een zaaltje met een heel oud omaatje, die iedereen ˝Momo˝ noemde. Ik kwam er langzaam achter dat alle mensen (en dat waren er veel) die haar kwamen opzoeken niet haar familie waren, maar gewoon mensen uit de Tibetaanse gemeenschap, die het allemaal belangrijk vinden dat een oud persoon niet alleen gelaten wordt op zijn of haar oude dag. Ze kenden haar dus allemaal niet echt, maar zongen liedjes voor haar, verzorgden haar, zaten bij haar alsof het hun eigen moeder was. En ja, aangezien ik op dezelfde kamer lag, werd ik verzorgd alsof ik hun eigen dochter was! Haha het was echt bijzonder hoeveel liefde en aandacht ik kreeg van zoveel warme mensen, die vaak bijna geen engels konden, maar met hun lach, ogen, en toon van praten helemaal begrijpelijk waren.
Uiteindelijk heb ik 4 dagen en 3 nachten in het ziekenhuis(je) doorgebracht, maar me geen moment echt alleen gevoeld.
Inmiddels ben ik sinds eergisteren dus ontslagen uit het ziekenhuis! Ik doe nu rustig aan, heb nog twee verschillende antibiotica en andere medicijnen, en blijf me koest houden tot ik weer helemaal fit en de oude ben. Heb een aantal erg leuke Amerikanen hier leren kennen, dat is echt gezellig! Het is telkens weer afwachten wie je tegenkomt, en wat je meemaakt, maar zij zijn heel ontspannen en er wordt vooral veel gelachen, iets waar ik wel van hou!
Vipassana komt later, ik weet nog niet wanneer, maar we zullen zien als ik weer helemaal beter ben vertrek ik naar Amritsar en ga ik verder afdalen in Rajastan...het echte ˝India India˝, zullen we maar zeggen, een stuk heftigere beleving dan hier in het rustigere noorden.. zin in, en ik maak mijn borst vast nat!
Ohja, ik heb mijn ticket terug geboekt: morgen over 3 maanden precies: op vrijdag 21-12-2012 om 14.00 land ik op Schiphol (op tijd voor de vrijdagmiddag borrel dacht ik zo?! Hehehe). Op tijd om de kerstdagen weer lekker thuis te vieren! Het is zo ver weg maar ook zo dichtbij! Maar ik ben nu helemaal hier en nu, en dat is goed :D
Xxxxxxxxx
Ank
De ochtend na mijn vorig blog werd ik wakker met een flinke uitslag over mijn hele lichaam verspreid.. het zag er niet echt gezellig uit.. en het kriebelde!! Ik dacht eerst aan bedbugs of een ander soort insect in mijn bed, maar ik had al 4 nachten in hetzelfde bed geslapen zonder problemen. Nadat ik de ochtend had afgewacht en de uitslag alleen maar erger werd ben ik samen met een Christine (amerikaans) die ik al kende uit het hostel naar een arts gegaan. Je hebt hier op elke straathoek Tibetaanse aryuvedische artsen, waarbij je een potje urine inlevert, zij hun magische wijsvinger er in steken en je precies schijnen te kunnen vertellen wat er aan de hand is... maar ik vond het toch een beter idee om naar een wat meer westerse praktijk te gaan in dit geval haha.
Aangezien ik me verder prima voelde kreeg ik antihistamine en een steriode injectie, een medicijn tegen een allergische reactie, zoals mijn huid er uit zag. Met een uurtje rustig in een bed bleek dat dit werkte, de uitslag werd minder en we gingen opgelucht terug naar het hostel. Helaas werd ik midden in de nacht met een gonzend lichaam wakker: de bulten waren over mijn hele lijf verspreid en jeukten als een malle, ook mijn hals en gezicht zaten nu onder (heb wat fotos die ik jullie zal besparen..). Ik nam nog een antihistaminepil in de hoop dat het zou helpen maar een uurtje later werd ik echt goed ziek, inclusief flauwvallen op weg naar de wc.. je kan je voorstellen dat het geen pretje was die nacht. Heb m’n britse buurjongen Erol in het hostel wakker gemaakt, die een oogje in het zeil zou houden en me zou checken de volgende ochtend.
Met hulp van veel lieve mensen in het hostel ben ik als een slappe vaatdoek naar het ziekenhuis gegaan de volgende ochtend, samen met Tenzin (zo heet bijna elk Tibetaans meisje hier maargoed haha), het schoonzusje van de hosteleigenaar. Ze was echt mijn engel daar in het ziekenhuis. Ik kreeg allerlei soorten testen, aangezien de arts angstig was voor een infectie in mijn hersenen wat fataal kan zijn, werd er ook vloeistof uit mijn ruggemerg gehaald.. in een operatiekamer met 5 zusters om me heen, op je zij, in foetushouding met kromme rug, proberen je te ontspannen met zo’n lange naald in je rug.. helaas lukt het na de 3e poging nog niet, waarna de arts me uitlegde dat hij zijn senior ging oproepen om het te proberen. Wat wel mooi was, dat bleek een heel klein oud kaal baasje, met koele, rustige handen, die het pijnloos binnen 2 minuten had gepiept. Gelukkig bleek bijna direct dat er geen sprake van hersen infectie was.
Ik kwam te liggen op een zaaltje met een heel oud omaatje, die iedereen ˝Momo˝ noemde. Ik kwam er langzaam achter dat alle mensen (en dat waren er veel) die haar kwamen opzoeken niet haar familie waren, maar gewoon mensen uit de Tibetaanse gemeenschap, die het allemaal belangrijk vinden dat een oud persoon niet alleen gelaten wordt op zijn of haar oude dag. Ze kenden haar dus allemaal niet echt, maar zongen liedjes voor haar, verzorgden haar, zaten bij haar alsof het hun eigen moeder was. En ja, aangezien ik op dezelfde kamer lag, werd ik verzorgd alsof ik hun eigen dochter was! Haha het was echt bijzonder hoeveel liefde en aandacht ik kreeg van zoveel warme mensen, die vaak bijna geen engels konden, maar met hun lach, ogen, en toon van praten helemaal begrijpelijk waren.
Uiteindelijk heb ik 4 dagen en 3 nachten in het ziekenhuis(je) doorgebracht, maar me geen moment echt alleen gevoeld.
Inmiddels ben ik sinds eergisteren dus ontslagen uit het ziekenhuis! Ik doe nu rustig aan, heb nog twee verschillende antibiotica en andere medicijnen, en blijf me koest houden tot ik weer helemaal fit en de oude ben. Heb een aantal erg leuke Amerikanen hier leren kennen, dat is echt gezellig! Het is telkens weer afwachten wie je tegenkomt, en wat je meemaakt, maar zij zijn heel ontspannen en er wordt vooral veel gelachen, iets waar ik wel van hou!
Vipassana komt later, ik weet nog niet wanneer, maar we zullen zien als ik weer helemaal beter ben vertrek ik naar Amritsar en ga ik verder afdalen in Rajastan...het echte ˝India India˝, zullen we maar zeggen, een stuk heftigere beleving dan hier in het rustigere noorden.. zin in, en ik maak mijn borst vast nat!
Ohja, ik heb mijn ticket terug geboekt: morgen over 3 maanden precies: op vrijdag 21-12-2012 om 14.00 land ik op Schiphol (op tijd voor de vrijdagmiddag borrel dacht ik zo?! Hehehe). Op tijd om de kerstdagen weer lekker thuis te vieren! Het is zo ver weg maar ook zo dichtbij! Maar ik ben nu helemaal hier en nu, en dat is goed :D
Xxxxxxxxx
Ank
-
20 September 2012 - 08:28
Bo:
Koza'tje, best even schrikken zoiets, maar wat heb je het goed aangepakt en helemaal op "z'n Koos" ervaren en beleefd, zoals ik het tussen de regels doorlees.
Wat heerlijk dat je nog zoveel tijd in het vooruit zicht hebt dat je kan genieten van alles wat je daar beleefd. Ik twijfel er niet aan dat je dat ook doet;-) en blijf goed op jezelf passen.
Je timing van terug komen lijkt me perfect, idd op tijd voor kerst en een vrijdagmiddagborrel, ook weer een Plomp kerstdinertje? We kijken tegen die tijd wel. Voorlopig zit je daar en leef je vandaag, wat er morgen komt zie je morgen wel weer.
Liefje, beterschap, pas goed op jezelf, maar vooral, Geniet! Dikke knuffel, Boa C. -
20 September 2012 - 08:53
Maxie:
Kozie! Wat een spannend avontuur dat je alleen en zo ver weg hebt moeten doorstaan. Gelukkig waren er veel lieve mensen (dat roep je vast over jezelf af ;) ) en was er niks ernstigs! Ben benieuwd naar je verdere belevenissen en door jouw verhalen heb ik ook mega veel zin om weg te gaan. Ik kan niet wachten tot 26 september want dan mag ik! 24 december kom ik dan weer aan op Schiphol dus dat is net na jou. Zullen we dan een Plomp dinertje NA kerst doen? Kijk er nu al naar uit je dan weer te zien. kus Max -
20 September 2012 - 09:08
Cleo:
Hai meid,
Ik lees elke keer met plezier jouw verhalen, zeker omdat ik zelf in india heb gezeten en dus veel herken. Wat vervelend zeg allemaal. Nog iets, zonder je meteen bang te maken ;) ik heb in india een huid ziekte opgelopen die elk jaar terug komt en mijn pigment op eet. Ik krijg hier crèmes voor maar blijf er mijn hele leven mee zitten dus mijn tip: slaap elke nacht in je hoeslaken. Ik had het vaak te warm en sliep gewoon op het bed maar dit was dus niet zo een goed idee.
Voor de rest ben ik echt benieuwd wat je van rajastan vindt? Echt mijn toppunt!!!
Kus -
20 September 2012 - 09:26
Mik:
Boe, dat is even wat minder shining nieuws Koza.. gelukkig gaat het weer beter met je! En ge wet, zonder dalen geen pieken.. dus het wordt straks weer even tijd om te SHINEN daar! Rust even lekker uit & alvast veel plezier in het echte India.. ik ben benieuwd!! Liefs
-
20 September 2012 - 09:59
Bijs:
Neeeee Enkie! Dat is warempel niet bepaald Dondersgoed!!! Wel weer een ware ervaring die je daar hebt meegemaakt. Zou heel grappig zijn geweest als je de magische wijsvinger toch nog even geraadpleegd had - gemiste kans ;) Rajastan is LIEFDE, wees er van verzekerd dat je op een kameel de Great Thar desert ingaat! En natuurlijk eten in het hotel van James Bond/Octopussy. You will know when you're near, alle restaurants draaien die film 24/7 omdat ze zo trots zijn dat James Himself in hun stad is geweest. Oh stroom weer over van liefde voor dat land door jouw verhalen!!!!!! Zoenen en knuffels en een kriebeltje over dat jeukende bultje op je schouderblad! -
20 September 2012 - 14:24
Marieke:
Ik had het via via natuurlijk al gehoord, balen joh! Fijn dat het weer beter gaat, maar neem inderdaad de tijd nu je weerstand zeker een poosje minder zal zijn. Pas goed op met eten en drinken, meer nog dan normaal, dat het allemaal zuiver is. Oh en je terugreis, zeer boeiende datum! Liefs en hucks van ons alle drie!
-
26 September 2012 - 13:08
Randah:
Jezus Ank, wat een verhaal! Hoop dat alles verder oke gaat nu! Hou ons op de hoogte! Fantastische foto's trouwens!XXX -
27 September 2012 - 14:35
Nanny:
Hi Anke,
Wat een ervaringen en dan vraag jij mij om tips, ik ben vorig jaar alleen in Rishikesh geweest.
Tijdens het lezen van je reisverslagen voelde ik me weer even terug in Tibet en in de Himalya.
Ik vind het bijzonder dat je alleen bent maar dan ervaar je alles wel super intens en heb je de mooiste ontmoetingen.
Ik volg je graag en heb me aangemeld voor je nieuwsbrief. Geniet nog de komende tijd en hoop je weer terug te zien als je weer in Amsterdam bent. Namaste Nanny
-
15 Oktober 2012 - 09:24
Marjolein:
Bikkel! positief mooi mens!! <3
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
