Amazing Amritsar!

Allereerst: Bedankt voor alle lieve berichtjes! Super om met jullie te contacten op afstand!

Wees niet ongerust, het gaat weer helemaal goed met mij! Uiteindelijk ben ik 1 week ziek geweest, en heb ik daarna nog een week de tijd genomen om weer helemaal fit te worden. Uiteindelijk ben ik 16 dagen in en om Dharamsala geweest, een heerlijke tijd met zoveel geweldige mensen die ik heb ontmoet, boeken die ik heb gelezen, genoten van lekker eten, veel slapen, wandelingen door de bergbossen!
Het Hope Café was echt een als een huiskamer voor me: daar heb ik uren zitten praten met de buddhistische monniken, met andere reizigers, pannekoeken staan bakken in de keuken, dagelijks engelse les conversation class gegeven. Het is ongelofelijk welke verhalen ik heb gehoord van de Tibetanen, over hun ontsnappingen uit Tibet en hun doorzettingsvermogen om een goede toekomst te creeren. Echt inspirend was een moment nadat we een documentaire hadden gezien, welke laat zien hoe een groep Tibetanen die in barre omstandigheden een hoge besneeuwde bergpas probeert over te steken, wordt beschoten door Chinese border troepen. Ik sprak erna met de eigenaar van het Hope café, en zei dat ik echt een beetje sip van was.. toen zei hij: “You know, there is no need to be sad! You know, our Dalai Lama says; If there is a problem, and there is no solution, there is no need to worry. And if there is a problem, and you have a solution, there is no need to worry either! So don’t worry, only happiness will help you out of problems.” Echt bijzonder.

Ik heb er zo veel toffe mensen ontmoet. De laatste dag in het Hope Café vroeg Chris, een jongen uit Hong Kong die twee maanden in het café vrijwillig werkt, of ik aan een interview voor zijn radio station wilde meewerken: over mijn ervaringen als blonde vrouw in India. Haha, dus binnenkort ben ik op (het meest populaire ook nog) radiostation van Hong Kong te horen. Ik zal de link nog wel posten als ik hem heb!
Dharamsala was vol waardevolle momenten, met alle tijd en ruimte om helemaal te voelen hoe lang ik wilde blijven, en wanneer ik weer klaar was om verder te gaan. Hoewel je zou kunnen denken dat je het meeste uit je reis haalt door zoveel mogelijk te zien en mee te maken, heb ik juist ook gemerkt dat vertraging verrijking is!

Ik mag dan wel alleen op pad zijn, ik voel me eigenlijk zelden alleen: ik heb steeds vaker echt leuk contact met Indiers, en het contact met medereizigers is ook zo gelegd: er is een soort saamhorigheidsgevoel onder westerse mensen hier: je herkent elkaar in de uitdagingen, dat is bijzonder om te voelen. Al is het maar een blik van verstandhouding, een glimlach in een volle bus, je weet gewoon dat je op elkaar kan rekenen. Bovendien is ook telkens weer gebleken, in zoveel situaties, dat Indiers je willen helpen: in een drukke bus, als je ergens in de rij staat, er is altijd wel iemand die je wil helpen. Zonder naief te zijn kan ik echt concluderen: de wereld is zo slecht nog niet!

Op dit moment ben ik samen met een Oostenrijker en een Israelier, maar morgen is kunnen het weer Koreanen of Australiers zijn! De laatste dagen in Dharamsala heb ik zelfs een Indiaas backpacker-maatje gevonden, Utsow, hij is een uitzondering, Indiers kennen het idee van backpacken in principe zelf niet. Maar met hem heb ik –vaak wandelend door de bergen- enorm boeiende gesprekken gehad over de cultuur van India, geschiedenis, filosofie, religie, magic of life, wat de Bergen met je doen, de toekomst, het verleden, maar vooral hoe the magic of life NU is! In elk moment opnieuw, en dat we vooral mogen genieten van elk moment opzich  Helaas kan ik zijn thuisplaats Darjeering niet opzoeken in deze trip, simpelweg te weinig tijd, maar ik ga hem vast en zeker opzoeken in de toekomst: India voelt als een land waar ik zeker nog terug ga komen.

Ik heb in Dharamsala ook mijn Reiki diploma gehaald: een 3 daagse cursus van mijn leraar die heette‘Om’ (zie foto), hij kon niet stoppen met schaterlachen toen ik hem had uitgelegd dat ‘oom’ ‘uncle’ betekent in het Nederlands. En toen hij hoorde dat mijn naam ‘Anke’ is, zei hij: ‘huh? Uncle?’ hahaha (zo spreken ze mijn naam uit, ‘uncle’, dus ik zeg meestal Anki, dat snappen ze wel haha).

Maar aan alle luxe en comfort in Dharamsala moest een keer een einde komen, want ik voel juist ook: the magic happens outside your comfort zone! Ik heb daar een mooi stukje tekst over waar ik vaak aan denk:

You might think you’re protecting yourself when you turn away from what might hurt you. But I dare you to lean in. Don’t go too far. When it’s time to release, let go.
But step right up to that edge. Then push the edge with one more step.
You’ll be surprised how many times that one next step will crack the resistance and you’ll be invited to experience all the love, joy and bliss you desire.

En dat is compleet mijn ervaring! Ik pas heel goed op, maak altijd keuzes eerst op basis van veiligheid, dus zorg dat ik niet te ver ga, maar ik ben helemaal op mijn plek op dit pad dat zoveel ontdekkingen en groeimomenten heeft. Ik kom mezelf elke dag tegen en soms voel ik on top op the world, en soms voel ik me klein en nietig.. maar het mooie is: ik ben ik, en ik ben hier, en alles gaat vanzelf weer voorbij. Ik merk dat ik juist door de ups en downs te beleven, een steeds constantere blije basis aan het bouwen ben, van ‘zijn’ ongeacht de omstandigheden waar ik me in bevind. Ik ben met mezelf, and it’s all good!

Ik denk ook veel na over wat ik bijvoorbeeld professioneel ga doen als ik straks terug thuis ben. En het mooie is, er zijn vele mogelijkheden in de concrete vorm, maar ik weet niet wat het gaat worden. Maar ik voel: no need to worry, ik voel dat ik helemaal op het goeie pad ben in mijn ontwikkeling en in weten wat ik belangrijk vind en waar ik warm voor loop, dus ik ga zeker iets vinden wat bij mij past. Het is gek, ik heb totaal een overtuigd gevoel van dat het goed gaat komen, alsof ik die droombaan al heb, alleen hij is er nog niet hahaha. Maar ik geloof zeker dat dit gevoel van vertrouwen in mezelf en in de kansen die ik ga krijgen, mee gaat helpen, zodat die baan er straks echt is: I follow my bliss and the Universe will take care of the rest!

Dus.. Mijn vertrek uit Dharamsala was om 4.00 ‘s nachts, en voelde alsof ik heel stiekempjes, in het holst van de nacht ontsnapte uit de heerlijke plaats.. stiekem, voor het licht werd, anders krijgt haar charme me weer in haar greep.. Maar toen de bus vertrok voelde ik ook juist hoe blij ik was om weer naar een nieuwe plaats te gaan, nieuwe uitdaging, nieuwe mensen, nieuwe ervaring!

In de bus naar Amritsar ontmoette ik Anne en Amen, een zweeds koppel. Samen hebben we Amritsar verkend : Wat een magnifieke plaats, de Golden Temple is de meest inspirerende religieuze plek waar ik ooit ben geweest. Het is de grootste en belangrijkste tempel van Siks: een religie die als centraal overtuigingspunt heeft dat alle mensen gelijk zijn, ondanks afkomst, religie, rijkdom etc. Deze gelijkheid wordt geuit in een gastvrijheid voor alle mensen die massaal genoten wordt in de Golden Temple, door gratis voedsel (er wordt per dag zo’n 60.000-80.000 maaltijden geserveerd! Zie fotos) en onderdak. Alles wordt door vrijwilligers gemaakt en onderhouden: de keuken, de schoenen die je inlevert worden gepoetst, de vloeren worden constant geboend, de afwas wordt massaal gedaan. Je kunt als bezoeker dus ook helpen met vanalles: Vanochtend heb ik een uur lang knoflook zitten pellen tussen 100 andere Indiase vrouwen! Ik was de enige blanke haha, maarja ik dacht, iedereen is toch gelijk, dan kan ik toch ook helpen? Ze keken me eerst aan alsof ik niet goed wijs was, maar daarna werd ik heel warm toegelachen door iedereen! Dat vind ik de mooiste manier om India mee te maken: op hetzelfde level leven als de mensen hier. Soms lukt dat. Ik heb verder eindeloze uren doorgebracht in de tempel: gapend naar de prachtige paleisachtige omgeving en de serene sfeer. Het offer dat je brengt na de maaltijd is gelijk het toetje: een bakje gemaakt van bladeren met een zoet prutje erin, de helft als offer en de andere helft snoep je zelf op!

Gisterenochtend ben ik om 5 uur opgestaan om er de zonsopgang mee te maken, het was echt magisch; de weerspiegeling van de opkomende zon in het water, de muziek, de kleurrijke mensen die lopen over het witte marmer. Ik voelde me wel wat alleen, omdat ik de dagen ervoor met Utsow en Anne en Amen was geweest, en nu weer op mijzelf was. Maar ik vond een plekje in de schaduw met mijn boek, waar ik weer terug voelde hoe fijn en bijzonder het juist is om hier alleen te zijn. Hoe ik hier antwoord vind op vragen die ik heb, hoe ik juist door me soms verloren en alleen te voelen, daar ook weer uit kan opkrabbelen, en hoe ik groei van die momenten.

Die ochtend werd een moment om nooit te vergeten: ik liet een traan door de magie van het moment; in dat schaduwhoekje waar ik uitzicht had op het kleurrijke, spirituele uitdagende India waar ik naar zocht: en voelde de verwarring, het geluk en de uitdaging die ik zocht en er helemaal in vind.. Precies toen ik de stille tranen van mijn wang veegde kwam er een man met een grote baard en tulband langs gelopen: legde zijn hand op mijn hoofd en zei met een grote lach: “Welcome to India!” en liep door. Hahaha ik heb echt een tijdje zitten grinniken door mijn tranen heen: hoe treffend! Welcome to India! Inderdaad: met alles er op en er aan; Ik ben hier helemaal geland, van binnen en van buiten, en India is precies het pad voor mij op dit moment. Daarna kwamen er nog 3 Indiase vrouwen op me af om me te knuffelen en de tranen van mn wangen te vegen: ik probeerde ze uit te leggen dat het goeie tranen waren, van geluk! Maar ze begrepen me niet, tot ik met mijn handen een hartje maakte en zei: Love! En toen begonnen ze te lachen en te klappen in hun handen, zichtbaar opgelucht haha. Ze liepen blij weg, met hun kleurrijke sari’s. Ik ben dol op deze reis, het samen reizen met anderen, maar ook het alleen zijn, ook wanneer het moeilijk is.

Ik ben nu samen met twee kerels op pad (Oostenrijker en Israelier) die ik gisteravond ontmoette bij de -imposante- ceremonie die elke avond plaatsvindt op de grens van Pakistan en India. Ik had goed rondgevraagd of het wel veilig was om daar heen te gaan (gezien het verleden tussen de twee landen en de laatste commotie rondom een westerse anti-moslim film in Pakistan, maar dat bleek helemaal oke te zijn; juist de veiligste plek die er in de omstreek was geloof ik!) Het is een theater van jewelste, opgevoerd door de legers van de twee landen, welke symbool staat voor hun strijd maar ook hun vriendschap. Het was bijzonder! Met een hoog testosteron gehalte zal ik maar zeggen haha. Enorme tribunes vol mensen juichen wanneer Indiase vrouwen vrolijk dansen, waarna de grens officieel wordt gesloten door soldaten die marcheren met hun been gestrekt tot het voorhoofd geraakt wordt (zie foto, zonder overdrijven), ze moeten wel aan yoga doen in het leger in India hahah. Het publiek werd opgezweept en zong in volle borst met brede lach, geklap en vlaggegezwaai: Hindustan Zindabad! Wat betekent: lang leve India! Het voelde als het eerste feestje dat ik meemaak sinds ik in India ben!

Ik had nog wel een gek moment daarna: we stonden precies op het punt waar Pakistan en India bij elkaar komen (een steen ligt half aan de ene-half aan de andere kant), en vanaf daar heb je een ver reikend uitzicht over groene weide en bomen. Ik stond met mijn rug naar de mensen, naar de soldaten en de hekken, en keek naar de natuur.. Een grote boom stond een eind verderop ook precies op de grens, en ik zag een muisje rennen, de vogels floten en vlogen.. Ineens voelde ik: wat zijn wij mensen eigenlijk een idioten hahah; the birds don’t mind where the border is! Ik bedoel; deze hele show, deze hele vertoning gaat over een paar mensen die hebben besloten dat bepaalde stukken aarde van hen zijn, die er een hek omheen gingen bouwen, en het met alle macht in hun bestaan gingen verdedigen! Haha, ik voelde gewoon ineens een lachwekkend overduidelijk contrast tussen deze menselijke show en het gevoel: de aarde is van iedereen, en iedereen is gelijk. Waar slaat een grens eigenlijk op? Haha, misschien hebben de Siks wel een hele mooie invloed op me?! :)

We hebben de avond afgesloten met heerlijk Indiaas eten en een hele geestige Rikshaw driver: ‘Madam, ai em very intelligent, I know how many citizens en every country in the world! Ask me, ask me!’ En ik vroeg het ene na het andere land en hij schudde de aantallen zo uit zijn mouw haha, hij eiste dat we bleven vragen, en hij wist ze allemaal te noemen. ‘Ai em very inteligent madam!’

Kortom (het is weer een lang verhaal geworden oeps sorry hehe), ik heb het goed!!!

Ik hoop jullie ook! Herfstig nu in Nederland hoor ik? Even wennen weer?

Straks vertrek ik in de nacht trein met de twee heren naar Jaipur: hoofdstad van Rajastan.. exiting! Ik hou jullie op de hoogte!

Pakketje liefde en xxxxxx