Rajastan, wat dacht je dan?!

Waar was ik gebleven..? Ohja, de gouden tempel.. de reis ging verder..:)

Miiddels een hilarische nachtelijke treinrit met twee Israeliers, een Oostenrijker en een Chinees meisje (die ik in Amritsar had ontmoet), vervolgde mijn weg zich naar Jaipur,. We zaten per ongeluk in de verkeerde klasse in de trein, maar de Indiers vonden ons zo interessant dat ze zichzelf opstapelden zodat we er toch konden zitten. We kwamen er pas achter dat we op de verkeerde plaatsen zaten toen de conducteur met de pet kwam: Rotm, de Israelier maakte er een hele show van met de conducteur, en toen bleken er ook al andere mensen op onze echte plaatsen te zitten: we bleven heen en weer hobbelen door de trein! Uiteindelijk kregen we zelfs een refund aan roepies omdat we in een lagere klasse uitkwamen. Typisch India, zo'n trein theater.

Toen we aankwamen in Jaipur was ik op mijn hoede: ik had al een paar hostels gebeld, de namen in mijn hoofd geprent, voorbereid op het ergste aangezien er gewaarschuwd wordt voor de zwermen tuktuk drivers en hotelpromotors die Jaipur rijk is. Als tourist stap je uit de trein en wordt je direct belaagd: "Namaste, hello, how are you, where are you from? Where are you going? You need a rikshaw? You need a hotel? Madam? Hello? Excuse me? …" Van die bijen die aan je honingbillen blijven plakken..
Maar deze reismatties (Rotm, Nir, Konrad en Serena) waren een volledig laidback: ze hadden eigenlijk niet echt een idee waar we naartoe gingen en hoe we aan zouden komen. Ik vond het wel geestig, dacht: we zullen wel eens zien.. maar onder boven wonder viel het inderdaad mee met de stalkers bij aankomst. Ik besloot eens te genieten van de luxe van samen reizen: ik hoef een keer niet te beslissen, regelen, kiezen. Let’s just see what happens! En zo dacht kennerlijk iedereen er over, want een uur later zaten we nog steeds met onze backpacks te chillen op het station haha. In de ochtendzon, met een aantal rikshaw drivers om ons heen waarmee we internationale moppen uitwisselden.

Ik heb uiteindelijk een ruime week met deze mensen opgetrokken en vooral de humor was echt heerlijk. Rotm, de jongen op de foto’s met de bril, draaide alle -vaak ook irritante- Indiase gewoontes (met je op de foto, je iets verkopen, je aanstaren) gewoon elke keer om: als iemand hem iets probeerde te verkopen begon hij het shirt dat hij zelf al aanhad te verkopen aan de verkoper. Hahaha die daar natuurlijk volledig van in de war raakte, waarna Rotm zijn arm om de verkoper zijn schouders sloeg en zei: "No worries my friend, I’ll make a special price for you. Let’s have chai?" (Indiase thee, bieden ze aan om je binnen te lokken in de winkel). Hij inspireerde me om, wanneer mensen voor de 100ste keer vragen of ze met me op de foto mogen, mn hand op te houden en met een lach te zeggen: "100 roepies". Waarop ze meestal beginnen te schaterlachen: ‘you’re a very expensive woman!’

Uiteindelijk hebben we in de loop van de ochtend het station verlaten en met een van onze nieuwe rikshaw-driver vrienden een hele tocht door Jaipur gemaakt. Normaal als ik in een nieuwe plaats aankom ga ik direct naar een hostel dat ik van tevoren al heb gecheckt: geen zin en onhandig om meerdere hostels te vergelijken, meestal heb ik meteen wel goeie te pakken. Maar deze heren en dame leken wel van de Conusmentenbond: we gingen de stad door van hotel naar guesthouse naar hostel: inspecterend, vergelijkend, bedden testend! Haha ik was eerst moe en dacht, het is mij best hoor, maar na een tijdje begon ik er ook de lol van in te zien. We kwamen uit op een superschone kamer met vier bedden op een rij en neonlichten in het hoofdeind, immer heet water in de douche en een hilarische sheriff als hotelmanager. We waren verkocht (en moe maar voldaan)!

Na een goeie middagdut vonden Konrad en Rotm het tijd om een einde te maken aan hun baardgroei en naar de barbershop te gaan, een vast onderdeel van het straatbeeld in heel India: mannen scheren zich niet zelf, ze gaan naar de barbershop. Het is een waar onderdeel van de cultuur, maar natuurlijk een mannelijk domein.. dus ik had mazzel dat ik met ze mee kon: de barbercultuur van dichtbij! Met een goeie schuimende borstel en vlijmscherp (nieuw!) mes werden de heren in het standaardritueel inclusief gezichtsmassage met babyolie, van hun baarden en schnorren ontdaan. “My face feels like the behind of a baby, it’s very nice!” Aldus Rotm. “But I still feel a bit scared when I feel the knife on my throat” vond Konrad. Ik mocht het allemaal met een dikke grijns aanschouwen!

De laid-back beleving met z'n vieren was top: we hingen echt een beetje in Jaipur rond alsof we er al jaren waren: Tja we kunnen nu hier dit grote paleis gaan bezoeken, zoals hordes andere toeristen, maar we kunnen het ook niet doen.. haha zo bleven we een beetje hangen, gewoon genieten van er samen te ‘zijn’, kijken wat India ons in de schoot ging werpen, wat een gouden vangst bleek: we kwamen uit op een tour door de stad in onze eigen disco rikshaw! Olifanten, apen, tempeltjes, een textieldruk fabriek, de oude watertempel van de Maharaja, kokosnotenmelk langs de weg, eten in het beste wegeetcafeetje in Jaipur: onze rikshaw baas bracht ons naar alle geheime hotspots van Jaipur! Met discolicht en muziek onderweg :)

Na twee dagen Jaipur zijn we gezamelijk per bus naar Puskar gegaan. Pushkar is een klein heilig plaatsje gebouwd om een heilig meer waarvan gezegd wordt dat het is ontstaan nadat Brahma (een van de drie belangrijkste Hindu goden) een lotus uit de hemel liet vallen. Een mix van heilige locale plaats met een backpackers hang out. Hier aangekomen zochten we ieder een eigen hotel op.

Aangezien ik altijd uit ben op low budget kamers die wel schoon en oke zijn, kom ik vaak op geinige kamers uit: in Pushkar kreeg ik de kamer naast de receptie, waar zich ook het heilige altar van het hotel bevond. Ik mocht de (mooie) kamer voor een prikkie hebben, op basis van de voorwaarde dat ik geen schoenen mee naar binnen nam in de kamer. Prima, een mooi rijtje schoenen voor de deur. Echter, gedurende de dagen, werd er steeds vaker op de deur geklopt: “Miss, can I come in please?” In eerste instantie dacht ik, ehm, huh, hoezo? Maar voor ik het wist waren ze naar binnen geglipt en zaten ze op hun knieen voor het altaar. Heel eventjes maar, 10 seconden, en dan waren ze weer weg. Vaak kwamen ze ook binnen met rozenkransen, die ze op het altaar legde. Ik begon me bijna een beetje ongemakkelijk te voelen als ik in mijn pyama voor het altaar langs liep hahaha. Op een gegeven moment vroeg ik wat het altaar voor hen precies betekende, en toen kreeg ik een prachtig verhaal over hun oma die hier 60 jaar geleden het altaar had gemaakt om de goden te vragen om voorspoed voor het hotel. Haar kleinzoons, die nu het hotel runnen wilden dit voortzetten, alleen hebben het ook uitgebreid: zij geloven in alle verschillende religies, terwijl Oma alleen Hindu was. Dus nu staan er alle verschillende goden van diverse religies naast elkaar op 1 altaar. Uiteindelijk kwam er elek dag wel een verzoek om een ritueeltoestemming, en ja wie heeft er het hart om een gelovige de toegang tot zijn altaar te weigeren? Haha ik kon er de charme wel van inzien.

We hebben veel gezien en gedaan in Pushkar, waaronder twee bergen in de omgeving beklommen en adembenemende zonsondergangen gezien! Verder kon en kan ik niet stoppen met boeken kopen en lezen (1,50 euro is hier de gemiddelde prijs voor een boek), Choprah, Williamson, allerlei heilige intelligente boeken, maar ook fijne verslinders, zoals Charlie and the Chocolate Factory op dit moment, van Roald Dahl haha. M'n backpack is wel loodzwaar aan het worden, dus ik ruil ze vaak snel weer door of geef ze weg.

De laatste dag in Pushkar was de beste: met zn vijven op brommertjes door de woestijn gecrosst, geen kip (of koe) op de weg, immer gerade aus! Waarheen? Dat weet geen mens! Gewoon rijden en kijken waar we uitkomen. Zo kwam we zelfs uiteindelijk terecht bij een tempel waar een Bollywood film scene werd opgenomen! Indrukwekkend!

Toen was het tijd om ieder weer zijn eigen weg te gaan. Mijn weg leidde naar Jaisalmer. Waar Pushkar nog door de berg(jes) omringd was, lijkt Jaisalmer een stad te zijn ‘aan het einde van de wereld’. De rit ernaartoe was urenlang rijden door niemandsland: uitgestrekt land, zo plat al seen dubbeltje, waarop geen kip te vinden is (hoogstens een koe). De begroeiing van het land wordt steeds kaler, lager, droger. En dan is daar de stad in het meest westerse puntje van het land: Jaisalmer bestaat voornamelijk uit een enorm zandkleurig fort midden in de wijdse vlakte. Je raakt gemakkelijk verdwaald in de kleurrijke gangetjes met doorkijkluikjes en doodlopende uitkijkpunten. Maar het fort is niet groot dus je komt altijd wel weer uit bij een bekend punt.

Ik kwam in Jaisalmer terecht door een eerdere ontmoeting in Dharamsala met een Amerikaans meisje, Amie, die me vertelde over een project dat zij aan het opzetten is om locale kansarme vrouwen te ondersteunen. Ik ben bij haar en Michelle (haar project buddy) aangesloten toen ik aankram in Jaisalmer. Ze waren in contact gekomen met Lucky, een jongen in Jaisalmer die net zijn eigen hostel aan het starten is. We sliepen er voor een prikkie terwijl we hem hielpen het pand op te knappen, en een cafeetje te starten op de rooftop, terwijl hij ons Jaisalmer en de omgeving liet zien. Zo heeft hij ons meegenomen naar zijn oorspronkelijk dorp, een stukje van het fort vandaan, dat bij een waterbron ligt. Vanuit de kale vlakte om Jaisalmer heen doemt ineens een groot groen bosachtig terrein op: het dorp bestaat uit 170 huisjes en 1 grote familie die het land bezit en er groenten verbouwd welke verkocht worden op de markt in het fort. Toen we aankwamen bij zijn dorp werden we warm onthaald door de vele vrouwen, mannen en kinderen, die dus allemaal ooms, tantes, neefjes en nichtjes van elkaar waren. De huisjes waren van een sort beton, allemaal open, maar stevig. We maakten kennis met de huisgeiten- en koeien, kregen van de jonge meiden Henna op voeten en handen en hielpen koken (chapatti’s –soort wraps- bakken in het vuur was mijn favo!) We aten op het dak en keken naar de sterren, het was genieten van de rust die in de wijdsheid van de woestijn hangt. ‘s Avonds met de tuktuk terug, wat een topdag! Helaas is mijn camera die dag gesneuveld, hij ligt nu bij een baasje dat kennelijk wonderen kan met cameras, fingers crossed.

Mijn hulp in het project van Amie en Michelle was maar gering, maar voor mij wel indrukwekkend. We spraken met de vrouwen in de kleine gypsy hutjes waar zij leven met vader, moeder en soms wel 8 kinderen, we speelden met hun kinderen, proberend uit te vinden hoe ze leven, op welke manier ze het beste geholpen kunnen worden.Je komt wel heel dicht bij de armoede die hier ook is.. maar aan de andere kant begrijp je ook dat de omstandigheden voor onze maatstaven bar en bar slecht zijn, maar in hun ogen nog best wel goed leefbaar zijn. Het was heel bijzonder om mee te maken, het zet je bijvoorbeeld ook aan het denken over onze –redelijk debiel hoge- hygiene standaard. Mijn maag kan inmiddels een hoop meer aan dan toen ik hier net arriveerde, je lichaam wordt ook sterker naarmate je het aan meer blootstelt. En alle medicijnen en voorverwerkt voedsel dat wij bijvoorbeeld nemen, is ook niet echt bevorderlijk.. in ieder geval; ik voelde de enorme verschillen tussen twee werelden op alle fronten!

Nadat ik twee dagen in Jaisalmer was leerden we een groepje hele toffe backpackers kennen, Israeliers, het klikte echt top, zo’n vette inspirerende gesprekken mee gehad en lol mee gemaakt! Dat is wel een van de meest gave dingen aan deze reis denk ik, de mensen die ik tegenkom. Vooral de vrije denkers (die hier nogal wat rondlopen haha) en avonturiers inspireren me, bijvoorbeeld een aantal Israelische vrouwen die ik heb ontmoet van rond de 35, die er uitzien alsof ze 25 zijn, en gewoon niet meegaan in het idée dat je vanaf 30 toch echt wel gesettled moet zijn.. waarom zou je dan niet nog steeds vrij de wereld kunnen bereizen? En op onderzoek blijven naar wie je bent? Ik weet niet hoe ik graag wil leven tegen die tijd, maar het gevoel dat het open en vrij is, dat geeft een goed gevoel, als ge begrijpt wat ik bedoel! ;)

Met deze club mensen zijn we eergisteren op kamelensafari geweest, haha nou ik heb goed gelachen! Hobbeldebobbel to the max, alsof de Indiase bussen nog niet genoeg hobbelen haha. Zie de fotos, het was echt tof! Kampvuur met eindeloos liederen zingen, waarna de kamelenjongens hun instrumenten (lees: een lege jerrycan, een lege waterfles en een pan pollepel) erbij pakten en een concertje Indiase gypsy liederen weggaven. Het vuur ging langzaam uit en de de sterren gingen langzaam aan..! We lagen daar op de dekens allemaal bij elkaar, te staren naar de mega gigantische koepel met fonkelende lichtjes boven ons.. Ik heb nog nooit zo goed, zo veel sterren gezien, het was magisch! Ik heb maar twee vallende sterren gezien, maar had ook maar twee wensen, dus dat kwam goed uit ;) Zo hebben we onder de sterren geslapen tot we wakker werden van de opkomende zon over de zandduinen.. geweldig wakker worden! Ontbijtje met een gekookt eitje, en hop, weer op de kameel, terug.

Ik heb het gevoel dat ik door de mensen die ik ben tegengekomen, de plaatsen die ik heb gezien en vooral door een aantal briljante gesprekken en ervaringen, een paar gouden sleutels voor het leven heb ontdekt, waar ik eerder al aan had geroken, maar nu echt in mn zak kan steken. Echter, de mooiste gouden sleutel is degene die vertelt dat je alle gouden sleutels die je verzamelt eigenlijk direct weer overboord kan gooien, want het leven maakt toch nooit identieke sloten! Haha, het pad der ontdekking en verrijking, uitdaging en ontwikkeling blijft altijd een verrassing, want ja, wat is er anders ook aan? ;)

De afgelopen week had ik –mede door minder goede berichten van het thuisfront, wat moeilijk is op afstand- een onrustig gevoel: wat doe ik hier nou eigenlijk? Wat is nou essentieel wat ik wil doen en meemaken hier in India? Ik heb de balans eens opgemaakt:
De eerste twee weken waren een rollercoaster: cultshock! Heel veel gezien en meegemaakt in korte tijd. De maand erna was 'hoofd uit, benen aan' en daarmee bergen overwonnen: geklommen en genoten van de natuur in de Himalaya. Toen waren er twee weken van ziekte en rust in Dharamsala:veel denken, lezen en schrijven tussen de Buddhisten.. waarop de afgelopen twee weken hebben gevolgd, van avontuur in vele prachtige plaatsen in Rajastan, het India-India, het kleurrijke leven hier.
Maar na zoveel om me heen te hebben gezien, komt het antwoord op de vraag: wat wil ik nou echt? .. de weg naar binnen gaan! Mezelf leren kennen in vele totaal verschillende omstandigheden was geweldig, maar nu wil ik mezelf juist van binnenuit ondekken. Dus de komende maand staat het volgende op het menu:
-10 dagen in Anand Prakesh Yoga Ashram in Rishiskesh
-3 dagen Varanasi (meest heilige en tegelijk meest heftige stad van India, dat wil ik zeker meemaken, ligt op de weg naar het zuiden)
-37 uur durende treinrit (= een goed boek lezen en genieten van het land dat ik doorkruis.. hopelijk? Haha ben benieuwd)
-10 dagen Ramana Ashram in buurt van Chennai
-10 dagen Vipassana (jaa, dan toch echt!) in buurt van Chennai

Daarna heb ik nog een maandje om te genieten van strand, natuur en cultuur in het zuiden, waarna ik terug vlieg naar ons fijne Hollanda. Iets waar ik ook wel weer naar uitkijk! Zo halverwege mn reis nu, denk ik best veel aan thuis. Ik denk dat het een drempeltje is waar ik even over moet, komt wel weer goed.

Nu ik dit post ben ik net aangekomen in de Ashram in Rishikesh en het is hier heerlijk. Een oase van rust: ik voel dat er meteen iets van me af valt in deze schone, veilige, omgeving met fijne mensen. Elke dag om 5 uur op; het ashram ritme, en vier uur yogales per dag, voor 10 dagen! Errug fijn.

Hopelijk gaat het met jullie daar thuis alemaal oke, is het genieten (of balen..) van de herfst? Liggen de pepernoten al weer in de schappen? Omwaaiende bomen in t vondelpark? :) Wist je trouwens dat heel de wereld fan is van Nederland en vooral van Amsterdam? Mensen van alle verschillende nationaliteiten die ik spreek worden helemaal blij als ik zeg dat ik daar woon: en gelijk hebben ze, ons hele mooie kikkerlandje!

Leef ze, lieve mensen, wees goed voor jezelf en elkaar!
Home sweet home,

Xxxxxx

Ank