4 dagen: 86 uitersten

Mijn eerste blog: als dit hier zo doorgaat dan kan ik echt een boek schrijven straks haha, er is zo immens veel gebeurd in de 4 dagen dat ik nu in India ben, ik heb het gevoel alsof de tijd stilstaat en mijn leven op fastforward is gezet :)

Deze plek op de aardbol is zo extreem anders dan thuis! Niet normaal; de prachtige kleuren, de intense stank-maar ook heerlijke geuren, de mensen; je wordt constant aangestaard maar tegelijk zijn ze super zachtaardig; het verkeer; ik ben alleen maar onderweg geweest, bussen, taxis, riksjas, tuktuks; zijn gewoon allemaal een soort van mix tussen een bobslee (van links naar rechts)/botsautos op de kermis (overal lawaai, getoeter, lichten, remmen, optrekken)/kamelenrace (hobbeldebobbel) haha. Verder heb ik gepootjebaadt (haha) in de Ganges, ben in Delhi opgelicht, in de verkeerde bus terecht gekomen, volledig liefdevol opgenomen in een Indiaas gezin, deelgenomen aan rituelen, Nederlandse verhalen over een olifant verteld aan een bus vol Indiers, verdwaald geraakt in bazaar, maar nog niet ziek geweest! En nu op een hemelse plaats aangekomen in Rishiskesh, in de bergen. Effe bijkomen hoor! :)

Beginnen bij het begin. Na een prima vlucht met overstap in Kiev (Oekraine) werd ik bij aankomt opgepikt door Roos (mn zus) en Joost (haar vriend), superfijn om even samen met hen de eerste cultshock te doorstaan! Ik mocht meteen in een taxi proeven aan het heerlijke wilde achtbaanverkeer: links, rechts, zjoef zjoef tuut tuut tuuuuuuttt! Gekkenwerk maar wel errug grappig vind ik.

Delhi is niet echt fijn om te zijn, dus we zijn in de trein naar Agra gestapt, om voor mij met een klapper te beginnen en Roos en Joost hun vakantie te eindigen : de Taj Mahal. What a beauty! Echt een betoverend bouwwerk. Om hem te eren en het thuisfront blij te maken hebben we een filmpje gemaakt recht voor de Taj Mahal housend met de indiers op de achtergrond ‘het leven is een feestje mwop mwop mwopppp’ !! voor de liefhebbers :)

Na 1,5 hele chille dag met elkaar ben ik dan in mn eentje in een tuk tuk gestapt; Roos en Joost terug naar Delhi, ik ging nu echt mijn eigen weg. Effe spannend hoor, er is echt alleen maar chaos om je heen de hele tijd, je moet op je spullen letten maar ook op of je wel goed rijdt, maar gelukkig zijn de meeste mensen echt heel aardig en wordt je van alle kanten geholpen (maar moet je daarna ook weer heel duidelijk zijn dat je weer zonder ze verder gaat haha, ze plakken als honing aan je).

Ik had van alle kanten tips gekregen om naar Vrindavan te gaan, niet zo ver van Agra vandaan, en in een gesprek met een Indiase jongen in Agra hoorde ik dat daar die dag een groot festijn gaande was; de verjaardag van Hare Krishna, die in Vrindavan/Matura (twee plaatsjes dicht naast elkaar) geboren zou zijn. Het was eigenlijk mijn plan om naar Rishikesh te reizen (een heel stuk verder naar het noorden), maar de trein die ik wilde boeken zat al vol, en dit festijn lokte mij wel… alhoewel ik ook gewaarschuwd werd voor de drukte... maar aangezien deze reis voor mij in het teken staat van vrijheid en go with the flow, besloot ik een bus te pakken naar Matura/Vrindavan. Ja. Die bus. Dat was even slikken haha. Stel je voor, je zit in een tuk tuk, hobbel de bobbel over een zandweg, slingerend om koeien, eetkraampjes, vrouwen in kleurige gewaden, vermagerde mensen aan de rand van de weg (je denkt eerst dat het zwervers zijn tot je merkt dat ze soms gewoon opstaan en dan bij een gezin horen; op straat een dutje doen is heel normaal kennelijk?!) alleen maar getoeter en gebel om je heen.. dan heb je in je hoofd dat je in een chille(re) bus gaat. Maar ik stap uit die tuktuk, en zie een bus uitgepuild met indiers die me aanstaren voor me.. ja dat ziet er zo uit als je het je voorstelt, allemaal op elkaar gepakt, uit het raam hangend, alle kleuren kleding, een kip hier of daar…. Oef. Na drie keer vragen blijkt dit dus de bus naar Matura te zijn, dus ja, ik stap in. En wat doe je dan? Lachen! Tenminste ik. Haha, ik lachte maar gewoon, en de gein is, dat ze dan allemaal teruglachen! Dus toen werd de bus met starende indiers in eens een bus met starende lachende indiers, (nouja, bijna allemaal), uiteindelijk met hulp van een toffe Indier met mn backpack achterin de bus terecht gekomen, midden in een gezin van pa en ma en 6 kiddos. Het was geweldig! Echt heel knus zo met zn allen, ze konden allemaal geen woord engels maar we konden het heel goed met elkaar vinden. 2,5 uur door de prachtige natuur en stinkende vuilnisbelten van India gereden, echt, ik keek mijn ogen uit. Af en toe werd er een peuter doorgegeven, niet wetend van wie die nu eigenlijk is, maar iedereen houdt m even vast en geeft m weer door.. bizar, maar mooi om te zien hoe iedereen voor iedereen zorgt.

Goed, opeens waren we er. Huh, hier? In de weilanden? Ja! Oke, uitstappen maar, wat voor hen betekent dat ze met hun spullen rustig ergens (?) heen lopen, voor mij is het alsof ik een pot honing ben voor een zwerm bijen: zo’n 10 tuk tuk drivers en riksja mannetjes om me heen, die me allemaal mee willen nemen, voor 10 x meer geld dan een normale prijs (ik heb hier in notime geleerd af te dingen, iets wat niet in mijn natuur ligt, maar je kan hier niet anders, en eigenlijk is het ook best wel leuk want er zijn altijd 20 andere opties dus je bent eigenlijk de koning, uiteindelijk vechten ze om je). Uiteindelijk 9 mannetjes van me afgeschud en met 1 mee gegaan, Hotel Agra was mijn bestemming. Mijn hemel wat een reis was dat in die tuk tuk, door het festijn was zo ongeveer half India uitgelopen naar Matura en Vrindavan, echt zooo druk overal, we konden bijna nergens doorheen, overal gedans en gezwerm van mensen, koeien, kraampjes, slingers, wierook, het was echt een festijn om te zien maar ik had een bonkend hart, hopende dat dit goed af zou lopen aangezien ik niet echt het idee had dat mijn driver wist waar we heen moesten (ik bleef maar zeggen Hotel Agra en op de kaart aanwijzen, maar hij keek naar de kaart alsof het algebra was.. maar het is wel lachen om te zien hoe de mensen elkaar constant helpen: hij vroeg gewoon om de 3 meter welke kan Hotel Agra op was en volgde de wijzende armen van de mensen, op die manier had hij gewoon een soort richtingbordjes de hele tijd haha. De mensen kennen geen private-space, dus praten gewoon ook met elkaar zonder dat ze elkaar kennen).
Het was een avontuur (zoals alles hier:)) maar ik wist wel dat het op een andere manier anders ook wel moest lukken, ik had gebeld met Hostel Agra, gereserveerd, en dat had goed geklonken. Uiteindelijk na een uur ofzo daar aangekomen, pfuuuu I survived! Maar ik had in de 100.000 gezichten in de straten geen enkele blanke gezien, dus was een beetje huiverig dat ik de enige blanke zou zijn, en dan die menigte in leek me geen puik plan. Maar in het hostel zag ik thankgod een Frans stel, die me geruststelde dat er wel meer backpackers waren in het hostel, dat die alleen de stad in waren. Zij bleven nu binnen. Na even tot rust te zijn gekomen ben ik toch op pad gegaan; ik ben dan toch niet het type om binnen te blijven zitten haha, ik dacht, ik kijk gewoon even rond in de straat, blijf dichtbij het hostel.
En bijna meteen op straat kwam ik 5 blanke gezichten tegen ; in een opwelling heb ik ze gewoon aangeschoten: ‘Hey, ehmm.. can I come with you guys??’ Ik was super welkom natuurlijk, heel fijn, die backpackers mentaliteit! Ze vertelden hoe ze de hele middag bij een Indiaas gezin hadden vertoefd: zitten eten, drinken, dansen, verhalen gehoord en verteld. Geweldig hoe die Indiers je uitnodigen in hun huis, echt heel gastvrij zijn ze. In mijn eentje kan ik dit soort dingen (een hoop dingen) natuurlijk niet doen, dus het was chill om bij hun aan te sluiten. Samen zijn we in een bootje de rivier op gegaan, wat echt magisch was bij zonsondergang, (zie de foto’s, die eigenlijk niet in de buurt komen van hoe het echt was), waardoor we de verlichte rand van de stad konden overzien. Op een gegeven moment ik zag een hele stroom lichtjes langs de rand van het land gaan, en vroeg me af wat dat was. Het engelse meisje wat al 4 maanden in India is (en nogal verbitterd en hard is geworden naar mijn idee, ik neem me voor toch zachtaardig te blijven, ondanks het feit dat je wel constant door je omgeving op de proef wordt gesteld..) zei: Those are just cars, lights of the cars. Maar ik dacht: Later, dat kan niet, er is hier helemaal geen autoweg, en al helemaal niet een weg met filerijders haha.. Dus ik bleef kijken, en het werd steeds duidelijker hoe het honderden lichtjes, kaarsjes waren die op de rivier dreven! We voeren er naar toe en met de stroom kwamen de lichtjes ook onze kant op. Hoe leg ik dit uit... Stel je voor: een romantisch bad in het donker met drijvende kaarsjes.. mooi toch? Dit was: een heilige rivier met 1000 kaarsjes onder een sterrenhemel in India. En dan in een bootje met wapperende kleurrijke vlaggen in de stilte daar varen..Niet normaal zo vet was het !!

India is een land van extreme contrasten, iets wat ik wel wist van tevoren, maar wat in realiteit ook voelbaar is! Ik merk dat ik in mezelf ook van hoge up naar dikke down wordt gesmeten, alles wat er gebeurt om me heen, en natuurlijk ook wel het feit dat ik hier aan de andere kant van de wereld in m’n eentje zit, wat een immens vrij en hemels avontuurlijk gevoel geeft, maar op momenten ook best wel verloren kan voelen. Deze avond in Matura en Vrindavan was meteen een klapper wat betreft contrast: het bootje op de rivier was magische rust, kalmte, natuur, stilte.. wat radicaal omsloeg die avond. Het groepje waarmee ik was, (drie dames: israelisch, duits en engels, en een engelse jongen) had het plan om ’s avonds de tempel waar het grootste festijn van het festival te vinden was, te bezoeken. Zij waren al de hele dag daar geweest, en waren heel enthousiast, dus ik was nieuwsgierig. Ik merkte al wel een beetje een opzwepende sfeer in de straten, we moesten flink doorlopen en opletten omdat we extreem werden bekeken en aangesproken van alle kanten. Onderweg hadden we leuke gesprekken zoals discussies over waarom die koeien die constant de krioelende weggetjes blokkeren, nou eigenlijk heilig zijn? ’It’s because they give milk’ Dus ik zei: ’but we give milk as well! Haha’ Het schijnt dus te komen van het feit dat moeders melk geven. Ik kan me bijna niet voorstellen dat dat alles is..Als iemand het beter weet mag ie het zeggen haha en anders kom ik er nog wel achter ;)

Maargoed, wat ik al een beetje aan voelde komen gebeurde: de menigte werd steeds drukker, we moesten steeds beter ons best doen om overal door heen te komen, en je merkte dat er mannen waren die ’per ongeluk’ tegen je aan liepen, of aanraakten. We bleven dicht bij elkaar, maar op een gegeven moment waren we helemaal omringd in een menigte. Ik riep al een paar keer: laten we teruggaan, dit is niet tof. Maar het engelse meisje voorop bleef doorlopen.. (het ’verbitterde’ meisje..ze was vastbesloten) totdat ze ineens enorm begon te gillen en slaan.. bleek dus dat ze van alle kanten geknepen en aangeraakt werd door de mannen om haar heen. We zijn direct (elkaar vasthoudend) de menigte uit gestormd. Het duurde even voor we een rustige plek hadden gevonden, en zij weer helemaal kalm was. Ik was een stuk achter haar gebleven dus mij was niks echt gebeurd, de anderen ook niet. Maar het was nogal heftig allemaal dus ik was er van overtuigd dat we daar weg zouden gaan, terug zouden gaan naar het hostel. Echter, de drie andere dames wilden het nog een keer proberen, toch naar de tempel zien te komen. Er was echt een opzwepende sfeer van muziek, starende blikken, felle lichten, zwermen bedelende kinderen, en dat alles in het donker.. ik was met ze meegegaan uit vertrouwen dat zij wel zouden weten hoe het er zou zijn maar het voelde totaal niet goed. Gelukkig was Michael, de jongen het compleet met me eens. We hebben wel 20 minuten gediscussieerd, omdat ik echt een sterk gevoel had dat we terug moesten gaan, alles in mijn lichaam riep: ‘wegwezen hier’ maar zij wilden verder, niet opgeven, doorgaan. Best wel gek als je bedenkt dat je elkaar net een paar uur kent..in zo’n situatie komen. Maargoed ik en Michael bleven bij safety first. Uiteindelijk zijn we samen maar leerzame ervaring: geschrokken van de ervaring maar blij dat ik dicht bij mijn gevoel ben terug gegaan naar het hostel en zijn de twee chicks die echt terug wilden, terug gegaan. Het was een heftige gebleven en voet bij stuk heb gehouden! Wat een extremen op 1 avond, in 1 plaats, met dezelfde mensen.

Ik had wel behoefte aan een wat rustiger India, dus de volgende dag weer in een local bus naar Delhi terug, om door te reizen naar Rishikesh. Toen ik in de bus (zelfde soort localbus als hierboven beschreven) aan het lezen was uit Toon van Tellegen – Over het wezen van de Olifant (waar ik dus verdacht veel op lijk, ja je zou het niet denken... haha) , werden mijn –toch al nieuwsgierige- op elkaar gepakte buren wel erg benieuwd, en dus besloot ik ze maar gewoon voor te lezen (vertaald naar engels). We hebben ons kapot gelachen! Indiers zijn echt hele grappige mensen, super goedlachs en zachtaardig (vooral de gezinnen; die je in een local bus vindt).

Toen in Delhi aangekomen kon ik in een nachtbus naar Rishikesh (uitvinden hoe, waar, hoe duur en hoelang is een challenge, als het aankomt op Delhi zijn er 1000 touroperators en de Lonely Planet was onduidelijk hierover, maargoed uiteindelijk had ik een ticket. Het bleek echter dat de bus waar ik een ticket voor had niet naar Rishikesh ging, maar naar Haridwar (een plek een uur daar vandaan ongeveer). Ik was eerst pissig natuurlijk, maargoed, wat doe je er aan? Gelukkig is mijn reis motto : go with the flow! Dus gisteren zat ik in Haridwar, een heilige plaats vlak naast Rishikesh, in het noorden van India. Die nachtbus was niet echt slaap-baar, om het half uur moest er iets geladen of gelost worden, stopten we voor een plaspauze, viel mijn backpack uit het rek omdat de bus zo slingerde, noem maar op! Geduld en verdraagzaamheid = an Indian challenge! Wat betreft geduld en verdraagzaamheid is de uitdaging ook groot wbt de omgang met de mensen: bijna iedereen staart je aan, omdat je blank bent, maar bij mij vooral door mijn blonde haar en blauwe ogen, ik sta zonder gein per dag 50 x te poseren voor een foto. Vaak met een baby die in mijn armen wordt gedrukt of een rijtje kinderen die zich als een soort Von Trapp family om me heen opstellen. Ik doe het maar telkens omdat ik zie dat ik de mensen er echt heel blij maak, maar het is wel een beetje vermoeiend. Als ik vraag waarom ze het willen antwoorden ze stralend: becase you are so beeoetiefoel! Haha echt raar is het.

Aangekomen in Haridwar (om 4 uur sochtends ipv de beloofde 6uur sochtends) vroeg ik een familie hoe ik bij het centrum kon komen. Ze namen me mee en in het ruime uur dat we hebben gelopen (zij ook zeulen met koffers) vertelden ze me alles over de heilige stad. Ik was niet voorbereid op Haridwar, dus hoorde alles voor het eerst. Ze legden uit dat het van groot belang was voor hun oma (ze waren met vader, moeder, 2 kindjes en oma) om in de Ganges te baden, zodat het hele gezin gezegend zou zijn. Zij hadden ook niet geslapen, en met kinderen en koffers sleepten ze over straat, ik snapte het niet echt, maar dat werd anders toen we aankwamen bij de rivier. Het was een moment waarop net de zon begon op te komen, prachtige lichtroze wolken, de maan nog aan de hemel, en de (snel stromende) heilige rivier Ganges aan de stad. Vrij schoon water, omdat we hier dicht bij de bergen zitten waar de rivier ontspringt. Er waren al een hoop mensen aan het baden, kinderen aan het kliederen, er hing een hele fijne gemoedelijke sfeer. Ik werd bijna niet aangestaard, iedereen was lekker bezig, aan het genieten met elkaar aan het water (terwijl het 5 uur sochtends was!). Echt bijzonder om mee te maken. Gister ben ik verder de hele dag met het gezin geweest, de stad door, gegeten, een paar uur geslapen in een hotelkamer die we hadden geregeld, een geweldige dag! Ik heb ze moeten beloven om als ik in Delhi ben bij ze langs te komen (ze vertelden nog even dat ze met de hele familie wonen, broers, zussen, 12 mensen in totaal haha, dat zal een beleving zijn om mee te maken).

Ik was gisteravond wel echt kapot van alles, dus had geregeld dat ik in een Lonely Planet backpackers chill complex zou slapen, wat het ook echt bleek te zijn! Heaven! Daar zit ik nu, echt fijn, hier in de bergen (een eindje weg van de stad), met lichtjes op een terras, een hele fijne goedkope kamer en een hoop fijne (westerse) mensen. Echt fijn, even bijkomen en delen van zoveel mega toffe maar heftige momenten!!

Ik merk wel nu ik hier ben (sinds gisteravond), dat ik een beetje in een leegte kom: ik ben echt aan het overleven, rennen, springen, vliegen geweest sinds ik in India ben. Nu kom ik bij en denk ik: mijn hemel, wat ik ga ik hier allemaal doen?! Er is zo veel! En ik ben zo ver van huis! Deze reis is echt een uitdaging, op alle manieren :) Gisteravond hier wel een heel leuke chick leren kennen waarmee ik helemaal op een lijn zit, we vulden constant elkaars zinnen aan. Ik ga met haar straks naar mijn eerste yoga klasje, joehoe!! Time for some spirituality, ff landen hier :)

Ik ga morgen denk ik een scootertje huren en lekker de omgeving verkennen (niet in het dolle verkeer natuurlijk, hier in de bergen is het veel rustiger), een ashram uitzoeken waar ik me dan straks wat ga afzonderen. Maar ik wil ook zo graag nog verder naar het noorden om een trektocht te maken door de Himalaya!! Oooh ik wil alles tegelijk, zo blijf ik aan de gang he, it’s a never ending story ;)

Het is een dikke rollercoaster hier, extern en intern, maar wel een mega vette en unforgettable, dat is nu al zeker!

Ik doe voorzichtig en voel me ook veilig, so no worries! Hoop in Nederland alles goed, een beetje lekker weer? Waarschijnlijk net zo (of minder) zweterig als hier hahaha. Het maakt de hier altijd koude douches wel lekker ;)

Heel veel liefs voor jullie fijne mensen, ik denk vaak aan jullie!

Knuffels en xxxxx!

Ank