Magnificent Manali

Joehoe lieve mensen!

Ik heb weer een paar mooie avonturen meegemaakt die ik jullie niet wil onthouden! En het regent hier nu, dus mooi even een momentje om te updaten. Vanavond ga ik al weer verder op pad naar een nieuwe bestemming :)

De reis van Rishikesh naar Manali per local bus was weer een mooi avontuur, overdag in de localbus blijft veel hitte, veel stops, veel gehobbeldebobbel maar ook veel te zien:)). In Chandigar (na zo'n 7 uur) kon ik er uit, op zoek naar een ticket voor de nachtbus om in Manali te komen. Daarvoor heb ik maar even een airco-slaapbus genomen, wat wel errug chill was. Chandigar is, unlike de rest van India een hele schone stad. Meteen als de stad binnen komt rijden merk je dat er ineens geen afval meer langs de kant van de weg ligt..wat een heel raar gezicht is ineens.En er zijn geblokte wegen, rotondes met stoplichten en getrimde parkjes in het midden (parkjes?! die had nog geen een gezien in India haha), straatnaamborden (ook best wel een unicum), gladgestreken wegen (huh is er iets mis met de bus, hij hobbelt niet meer?). Toen ik op het busstation aan het zoeken was naar de juiste plaats voor het vervolg van mijn reis naar Manali kwam er een man in uitgestreken wit uniform en pet op naar me toe: can I help you miss? Bleek een politieagent te zijn die me precies bracht naar waar ik wezen moest, en me pas weer liet gaan toen hij 100% zeker wist dat ik alles had wat ik nodig had, en hij me uitvoerige uitleg van de plattegrond van het busstation had gegeven haha. Very nice, totaal tegenovergesteld van de rest van chaotisch India :) De grap was wel dat ik daarna in een eettentje aan het wachten was en hij opeens weer voor mn neus stond en een boek onder mijn neus schoof: 'Please ma'm, will you please write ma'm? Ik dacht huh, wat zou dit zijn? Dus ik maak het boek open: staan er overal bedankjes geschreven en fotos geplakt van touristen die hij geholpen heeft hahaha, dus ik kijk naar hem op: staat hij te glimmen van trots in zn witte uniform, naast mijn tafeltje haha. Dus ik heb een mooi verhaal geschreven dat hij mijn held van de dag was en ik hem voor altijd dankbaar was. Ik kon de beste man niet blijer maken (behalve dan dat hij nog blijer werd toen ik toestemde om met hem op de foto te gaan, wat een grap!).

Toen ik 's ochtends vroeg wakker werd in de nachtbus en mijn gordijntje openschoof (ja wel echt ff chill zo'n westerse bus).... was ik in de bergen!! Joehoeee, super voelt dat! De cottage waarvoor ik al had gebeld voor een kamer bleek super chill te zijn, aan de rand van het dorp midden tussen de appelboomgaard en uitzicht op de vallei.

Hier in Manali heb ik een hoop toffe mensen ontmoet! Veel Israeliers vooral, die hun land uitvluchten nadat ze 2-3 jaar verplicht in het leger hebben gezeten, ze zijn allemaal op zoek naar vrijheid en blijheid, daar komen hele mooie gesprekken en avonturen uit voort :) Gisteren bijvoorbeeld met John en Steve (ze hebben lastige joodse namen dus ze wilden dat ik ze zo noem haha) een vette tocht gemaakt hier in de bergen, naar een waterval. Ik kwam ze tegen toen ik net een paar goeie bergschoenen op de kop had getikt en zelf aan de tocht wilde beginnen: ze vonden het wel een puik plan om mee te gaan. We hebben echt veel gelachen, zo leerden ze me 'Bom bom bolenat!' wat zoiets betekent als 'Supercool!' in het indiaas haha. Wij met zn drieen in de tuktuk: Bom Bom Bolenat zingend (we maakten er spontaan een liedje van). Een goeie was ook: 'Sab kuch mi lega' wat betekent: Everything is possible! Op de weg naar boven kwamen we allerlei berghutjes tegen (ook te zien op de fotos), met muziek, yogaklasjes (heerlijk zo halverwege de berg, dat is echt ZEN) en er was 1 hutje met... je zal het niet geloven: een hoepel!! Jaaa dus ik meteen die hut binnengesproken en een showtje lesje weggegeven :) Er bleek ook Poi (balletjes aan touwen waarmee je kunstjes kan maken) te zijn en een gitaar, en kaarten en muziek (Bob Marley & Eddie Vedder in de bergen =nice), dus we hebben er echt een feestje van gemaakt daar :) Toen bedachten we dat we eigenlijk op weg waren naar de waterval, dus hop, weer verder omhoog. Daar aangekomen hebben de heren een duik gemaakt, ik heb even overgeslagen gezien de Indiers die al staren met kleren aan, laat staan zonder ;)
Op de terugweg kwamen we door een dorpje waar in een tempel een soort bad was met water dat direct uit de grond komt uit een hot-spring, mega heet! Maar wel superlekker. Mannen en vrouwen gescheiden, gewoon poedelnaakt met elkaar scrubben, inzepen, kliederen en spetteren. Mooi om te ervaren dat in zo'n setting iedereen hetzelfde is: het was wel een beetje gek dat ik de enige vrouw met een blanke huid was, maar ik had het idee dat ze het juist wel heel leuk vonden dat ik ook gewoon meedeed, ik werd helemaal opgenomen in het proces. Daarna voelde ik me heerlijk!!! Net alsof je flink hebt gesport en dan de sauna in bent geweest... zo fijn. Met Steve en John terug naar Manali in de tuk tuk gegaan en een fijn maaltje gegeten (we stierven van de honger, op de een of andere manier vergeet je hier te eten! Je bent zo lekker op pad en het is warm) en genoten van een Mocktail (cocktail zonder alcohol, met allemaal verse kruiden van hier: gezond & lekker!).
Daarna, op mijn weg door Manali kwam ik Aly en Rory tegen, twee engelsen die ik al eerder had ontmoet, en ik heb ze overgehaald om met me mee te gaan de volgende ochtend om te gaan paragliden, dat hebben we vanochtend gedaan, echt supergaaf!! De weg er naartoe was alweer een mooie tocht opzich, die Indiers die hebben het altijd lekker geregeld: eerst werden we opgehaald in een soort pandaatje (zo'n blikken autootje), waar wel een trailer bovenop zat. Er was nog een andere Slowaakse jongen mee, die opperde om op de trailer op het dak te zitten, wat mij ook wel tof leek, dus wij met zn tweeen op het dak en de engelse boys op de achterbank, de weg op! Onze chauffeur reed voorzichtig dus het was niet gevaarlijk (pap, mam;)) maar wel heel nice! De indiase 'manana, manana' mentaliteit bewees zich weer toen we halverwege de berg uit moesten stappen en mannetjes waarmee we waren (je maakt een tandemvlucht dus voor ons alle vier waren er indiers die ons zouden vliegen mee) zeiden: wait 15 minutes, maar pas na iets van 1,5 uur terug kwamen hahaha. Je kan weinig anders dan die chille mentaliteit maar gewoon overnemen, dus ja, lekker in de bergen, waar de arends boven je hoofd cirkelen en je zelf een vogelvlucht voor de boeg hebt, kan erger toch? :)
Uiteindelijk boven aan de berg beland, half tussen de wolken, half met een magnifiek uitzicht. Ja en toen werden we in de pakjes gehesen, en werd er heel hard geroepen: 'run run run run run!!' waarop je dus hard van het heuveltje af rent en ineens je voeten van de grond komen!! Whaaaaaa en dan vlieg je! Je kijkt boven je: een immens scherm waar je aan hangt, je kijkt onder je: twee bungelende benen en een enorme vallei, je kijkt voor je: de wolken en de bergen! Het was echt ongelofelijk, je vliegt gewoon! Ik heb even mogen sturen zelf, waardoor je echt kunt voelen hoe subtiel dat vliegen gaat op de thermiek, je hoeft maar een heeeel klein beetje aan de handvaten links of rechts te trekken en je stuurt al een kant op. Op een gegeven moment toen we al een kwartier aan het vliegen waren (eerst kon ik alleen maar oh my god zeggen haha en daarna word je gewoon stil en is het echt genieten en je ogen uitkijken) maakte hij een dikke cilinder naar beneden, dan zit je even net in een rollercoaster...en komt de vallei al weer dichterbij. Een prachtige landing midden tussen de daisys (van die witte bloemetjes hoe heten ze ookalweer in het nederlands?), hop, vlak op de billen, errug fijn haha, waar ik heb nog een paar minuten heb zitten nagenieten!

Vandaag verder lekker genoten van niksdoen (wat een uitdaging blijft voor mij haha) en stiekem toch een plannetje gemaakt: om over een paar weken als ik daar aankom, in Dharamsala (het hoofdkwartier van de Tibetaanse gemeenschap, die verdreven zijn uit Tibet) vrijwilligerswerk te gaan doen voor exgevangenen Tibetanen. Ik heb een avond hier doorgebracht met een Australische vrouw die voor een NGO werkt in Dharamsala en zij kan me aan goeie contacten helpen. Super! Ik kan engelse les geven, maar bijvoorbeeld ook healing sessies (ik zou daar dan in worden begeleid), gesprekken en massagewerk met deze Tibetanen. Ze gaat me helemaal meenemen in haar werk daar, dus dat is tof. Ik merk dat ik het fijn vind om me in te kunnen zetten ergens voor, om echt iets te kunnen doen voor dit land, naast zelf alleen te genieten.

Ik pik om de dag een yogalesje mee hier en daar, wat echt heerlijk is. De mensen die ik tegenkom, de yoga, de cultuur hier, de boeken die ik lees, de dingen die ik spontaan van me af schrijf, de avonturen en het 'alleen zijn' op deze reis zorgen elke dag weer voor openbaringen, het is ongelofelijk wat ik een leerproces mee maak voor mijn gevoel..ben benieuwd hoe ik over 4 maanden terug kom haha (alhoewel, het begin is vast het meest intens, wat ook wel een geruststelling is;) ) Alleen op reis zijn vind ik vaak nog best lastig, maar het brengt tegelijk ook de meest gave situaties met zich mee, doordat ik precies mijn neus achterna kan gaan en telkens hele diverse en mooie mensen ontmoet. Wat ook mooi is, is dat ik in de afgelopen week twee meiden ben tegengekomen waaraan ik mooie momenten en steun heb gehad in lastige momenten: beiden heten ze Or (israelische naam), wat betekent 'licht'. De eerste Or kwam ik tegen in Rishikesh, de andere hier in Manali, en toen, hier in Manali, stond ineens ook de eerste Or weer voor mijn neus! Zonder dat we van elkaar wisten dat we hier zouden zijn. Light is surrounding me :)

Sommige dingen blijven echt heel gek, zoals de omgang met indiase mannen. Als ik met een bescheiden glimlach (er is gewoon zo veel moois te zien) op straat loop kan dat genoeg zijn voor een man om rechtsomkeert te maken en me met vragen te bestoken en een fotoshoot op te zetten. Als ik dan ferm een paar keer aangeef dat ik het niet wil druipt hij wel af, maar ik vind het fijn om gewoon contact met mensen te maken, en te kunnen glimlachen als ik iemand tegenkom, maar ik merk dat ik mezelf in mijn spontaniteit wat moet inhouden hier haha. Met vrouwen en kinderen hier is dat helemaal niet nodig overigens, die zijn bijna altijd heel hartelijk en prettig in omgang. Ik weet gewoon alleen nog steeds niet waar ik moet kijken als er 20 starende ogen klaar staan op straat en je daar langs moet lopen... naar de grond? Niet mijn stijl! Maar het gaat steeds iets gemakkelijker om het zo aan te pakken dat ik hen wel op een bepaalde manier negeer, maar wel in mijn eigen prettige vel kan blijven zeg maar :) Klinkt dat logisch?
Ook dingen zoals dat er bijna nergens wc papier is maar dat je met een soort doucheslang aan de gang kan haha, en dat er in veel restaurants random een beker met tandeborstels en tandpasta in de wc staat (alsof je dan gewoon even je tanden kunt poetsen na het eten?! haha), of dat je, als je thee bestelt, vaak een klein kopje, MIERzoete melk met water krijgt :)
En dat het normaal is dat 1 a 2 keer per dag de stroom hier uitvalt, wat tot best wel geestige situaties kan leiden, wanneer je bijvoorbeeld net bediend wordt door een opaatje in een restaurantje, en hij op het moment dat het licht uitvalt gewoon op de tast verder aan het werk gaat aan je tafel hahaha!

Vanavond ga ik met Rory en Aly (de twee engelse kerels) en 8 anderen in een minibus door de bergen in 24 uur naar Leh, zo ongeveer de hoogste plek in bergen hier. Van zoveel mensen gehoord die vanuit Leh hier zijn uitgekomen dat het fenomenaal is, de reis van hier naar daar op zich is een heftige vette ervaring en Leh zelf, waar ik hopelijk een trekking van een paar dagen kan gaan doen! Dus.. volgende keer meer.... :)

Super om contact met jullie te houden en alle fijne berichtjes te lezen! Dat voelt echt fijn, om ook te weten hoe het met jullie gaat!

Sab kuch mi lega ! (Alles is mogelijk!)

En veel knuffels :)
xxxxx

Ank