Holy Hoepel-ly Himalaya

Hallo fijne mensen!

Tjongejonge wat ben ik een lucky bastard! Wat ik hier allemaal meemaak.. Ik had een goede hoop op mooie ervaringen maar de afgelopen week was weer niet te filmen (alhoewel ik het soms heb geprobeerd met een foto haha). Ik ben net terug van 8 dagen trekken in de bergen, ik geniet nog na!! Maar even terug naar waar ik was..

Mijn vertrek uit Manali was een avontuur op zich. Manali ligt in noord India, aan de grens waar de Himalaya ligt. De weg naar Leh (waar ik nu ben) kan alleen worden afgelegd per bus, een tocht van gemiddeld 20 uur over bergpassen en door diepe valleien. De bussen vertrekken standaard om 01.30 in de nacht, aangezien het personen vervoer dan niet in de knel komt met het vrachtvervoer op de bergpassen. De avond van mijn vertrek was ik met twee engelsen wat gaan eten, en was er een soort van Amerikaanse Indier bij ons aangeschoven, die zich kostelijk had vermaakt door ons de stuipen op het lijf te jagen met verhalen over de weg naar Leh. Zo vertelde hij dat op deze hoogste bergpassen altijd een clash van twee verschillende weersomstandigheden plaatsvindt, wat kan leiden tot onverwachte (extreme) weerssituaties.. een aantal weken eerder zou er een bus van de bergpas zijn afgespoeld waarbij 17 mensen waren omgekomen.. een andere bus had een rotsblok van boven op zijn kop gekregen.. pff wilde ik dit weten?! Aan de andere kant gaan er dagelijks hordes mensen over deze bergpassen, de enige weg verder naar het noorden, dus ja, wat is de kans? Faith is the answer, besloot ik.

Dus, ik stond klaar, bepakt en bezakt om 01.30 in het donkere Manali, waar het voor het extra spannende effect goot van de regen. Het busje kwam aanrijden, zag er gelukkig goed uit. Ik rende er heen door de stromende regen, mijn backpack werd onder plastic op het dak gebonden, en: gaan met die banaan. Helaas zat er een dronken Indier achter me, die over mijn schouder ruzie begon te maken met de chauffeur.. Gelukkig zag de chauffeur er verstandig uit en zei mijn gevoel dat het goed zat, dus: oordoppen in, KLM ooglap over mijn hoofd en tukken maar! Gelukkig werd ik al snel weer wakker, want ik keek naar buiten en had een adembenemend uitzicht: donkere bergtoppen tegen het heldere maanlicht, een donkerblauwe lucht vol enorme sterren, wolken op gelijke hoogte om de bus heen.. en toen keek ik naar beneden.. in een duizelingwekkende afgrond! Dit moest wel de beruchte Rohtang pass zijn waar de Indier het aan tafel over had, de tweede meest hoge en gevaarlijke bergweg in de wereld (de meeste hoge en gevaarlijke is in Brazilie te vinden). Ik hield mijn adem in, keek, sidderde en genoot. Iedereen om me heen lag te ronken of probeerde het, ik besloot dat slapen morgen wel weer kan, dit is once in a lifetime! Doodeng, soms zat ik echt met alle spieren aangespannen op mn stoel in de afgrond te turen, maar als ik keek naar de chauffeur vlak voor me, zag ik zijn geconcentreerde maar ontspannen blik, wat me vertrouwen gaf; hij reed deze weg al jaren en had de boel onder controle. Bovendien, zoals de Indiers zijn, was Shiva, een van de belangrijkste goden uit het Hindoeisme precies in het midden van de voorruit gegraveerd, een gezegend busje zullen we maar hopen..!
Uiteindelijk wanneer het licht werd hadden we voor het eerst pech: met halve ochtendschemer kwamen we vast te zitten door een andere vrachtwagen die de weg blokkeerde. Je kunt je voorstellen dater geen shortcut mogelijk is, dus zat er maar 1 ding op: allemaal uitstappen en duwen! Met vereende krachten en een zegening van een monnik die uit zijn meditatiegrot kwam geklommen om ons te helpen (echt waar!) lukte het om er langs te komen. Voor het eerst stond ik buiten in de hoge bergen: machtig mooi, groot en koud!
De tijd (4 maanden) die ik voor me heb ervaar ik net zo als de Bergen hier: je kijkt om je heen en ze zijn zo groot, zo machtig, dat kan je eigenlijk niet bevatten. Omdat ze zo onaantastbaar zijn kijk je maar weer naar wat er zich recht voor je neus afspeelt, anders voel je je zo klein. Aan de andere kant, als je goed kijkt, en blijft kijken, zie je zo veel details in het gebergte, zijn ze zo mooi en groot, dan kan ik me ook helemaal verliezen in de overweldigende natuur en er helemaal in opgaan.

We hobbelden verder, haarspeldbocht na haarspeldbocht, uitzicht na uitzicht. Om een uur of 6 stopten we voor paspoort controle en chai (thee met melk en heul veul suiker), en maakte ik kennis met de mede passagiers; een aantal israeliers, fransen, een fins meisje, de ruziemakende indier (waar ik maar niet verder kennis mee heb gemaakt :)) en een pakistaan die alleen engels kon zingen, niet praten haha. Onze chauff had er zin in, want toen we weer instapten klonk uit de boxen een soort indiaase popmuziek: de bekende hele hoge zweverige stem, maar dan met flinke bassen eronder haha. Grappig om te zien hoe de chauff bij elk tempel-achtig object langs de weg een kruisje sloeg: boeddhisme, hindoeisme en Christendom leeft hier allemaal naast en met elkaar. De weg was inmiddels een stuk beter, dus hingen we ontspannen achterover: fenomenaal om zo door de Himalaya te rijden, het zou mijn baantje ook wel zijn! We zagen de zon opkomen op de bergtoppen en in de vallei, adembenemend. Met de muziek eronder helemaal een attractie haha. Ik heb zoveel mensen horen klagen over deze rit… en ja, het is wel spannend en je hobbelt je een ongeluk, maar je mag mij 10x radbraken voor deze ervaring! Ik heb de dag met kleine oogjes maar een big smile doorgemaakt. Als ik blijf hangen hier in India wordt ik Himalaya-chauffeuse hahah zie je het voor je?!

Aangekomen in Leh ben ik met drie Israeliers en een fins meisje op pad gegaan de bergen in. De middag voor hun vertrek de bergen in hakte ik de knoop door om met ze mee te gaan. Zonder gids, maar zij zijn ervaren trekkers dus dat was eigenlijk een hele mooie kans, dan heb je alle vrijheid en zit je niet in een groep met een vast programma en uitgestippelde route oid. Ze leerden me vanalles over lichtgewicht pakken (ik heb lastminute een deal kunnen maken met een toffee indier waarvan ik een tent, slaapzak en matje kon huren, spul wat zij al bij zich hadden). Zo ben ik in 1 dag trek-proof gestoomd, zo licht mogelijk bepakt, voor hete zon overdag en vrieskou in de nacht, inclusief energie-poeders en high-proteine tofu ballen haha. Ik was klaar voor het avontuur!

En een avontuur was het… 8 dagen van de wereld, (ik had al geen telefonisch bereik maar vanaf het moment dat ik weg ging uit Manali, maar nu ben je gewoon helemaal zonder enig contact met de buitenwereld), met een tent op mn rug, op pad door de reusachtige bergen. De eerste dag kwamen we meteen in een onweerbui terecht, ik was de enige die mijn tentje al meteen had opgezet (zij zeiden, nee joh, veel beter om hier te chillen aan deze rivier zonder de tenten al op te zetten, dat doen we vanavond wel als we gaan slapen haha) dus toen het noodweer ineens losbrak gooiden we onze spullen snel in mijn tentje en scholen we onder een half open theetent (die staan random langs de bergpaden voor trekkers die voorbij komen), die uiteindelijk ook doorlekte haha. Het donderde als een dolle door het dal en goot uit de hemel, mijn tentje met al onze spullen er in stond naast de rivier en de rivier steeg snel…haha dat begon dus meteen top (maar liep goed af).

Het was best wel een bootcamp, elke dag om 6 uur op, urenlang klimmen, dalen, steeds hoger en dus steeds minder zuurstof in de lucht. Op de ochtend van dag 3 werd ik gebroken wakker. De hoogte in mijn hoofd, de spierpijn in mijn hele lijf, een beurse enkel en een snotneus. Are you ready for 5 days more? Noooo! Haha ik liet natuurlijk niks merken aan deze pro’s, maar ik bad in stilte date en helicopter me van de berg zou komen plukken en in een aryuvedische behandeling van minstens drie uur zou droppen. Maar zoals vele gebeden, was dit slechts een fata morgana in mijn hoofd en stonden we om 06.30 met een kommetje pap achter de kiezen weer klaar in de bergschoenen, met tent op de rug, klaar om verder te trekken. Op die dag vond ik echter iets moois uit: De Himalaya beklimmen (mijn spreekwoordelijke – maar nu letterlijke- wens voor deze reis) is eigenlijk hetzelfde als hoepelen (maar dan is de berg de hoepel, een iets minder charmante vorm hahah). Maar ik bedoel, als je iets lastigs doet, of een uitdaging aangaat, kan je soms de moed verliezen. Maar als je gewoon ophoudt met nadenken, je niet gek laat maken door een ander zijn tempo of het de-moed-zakt-me-in-de-schoenen-gevoel als je tegen de berg opkijkt, maar simpelweg stap voor stap zet en je laat gaan in het moment, kom je vanzelf in een flow terecht van je lichaam en de berg. Je hebt nog steeds momenten dat je staat te trillen en denkt dat je het nooit gaat halen maar voor je het weet sta je al weer op een bergtop te shinen: met oersterk lijf en geest! Alle begin is lastig, maar take it easy, smile, play, feel the flow, en het gaat vanzelf! Het voelde telkens weer als een overwinning, en als inspiratie voor alle andere soorten uitdagingen. En Aniek, jouw uitspraak heeft zich weer bewezen: je lichaam kan meer aan dan je denkt! :)

De temperatuurverschillen waren groot, met vrieskou in de nacht en de felle zon op je bol overdag. We hebben in total 3 toppen beklommen van meer dan 5000 meter hoogte. En dan sta je bovenaan zo’n reusachtig dal, te staren in de holy Himalayas, en toen dacht ik, wat is er nu nog magischer dan dit? De Himalaya’s met muziek! Mbv Ipod swingend op Hakuna Matata en Tarzan afgelegd, want Disney muziek is dan wel echt magische he hahaha!

Na vier dagen had ik de smaak flink te pakken en gingen mijn bergmatties juist steeds langzamer, waardoor ik besloot zelf verder de trek af te maken. Precies op het moment dat ik twijfelde of ik alleen door zou gaan kwamen we bij een theetent in een klein bergdorpje (= drie huisjes en een graanweide) aan waar ik Asif (indier) en Ashar (israelier) ontmoette. Ze zaten op een bankje en kregen thee uit de mooiste kopjes, koekjes op een zilveren schaal en om de vijf minuten kwam ere en nieuw person uit de huisjes om met Asif te praten. Het was meteen duidelijk dat dit geen gewone trekkers waren en ik kwam er al snel achter dat Asif de ‘landlord’ van de Marka Valley (gebied waar we waren) was! Gewoon een jonge vent, zou je niet verwachten. Ik vertelde dat ik nog wat twijfelde om alleen verder te gaan en ze zeiden: ga maar, wij halen je wel in en dan steken we samen de rivier over in Marka ( dorp 15 km verder waar geen brug over was en de stroming redelijk sterk). Zo gezegd zo gedaan, ik zei gedag tegen mijn matties en stapte alleen het pad op.

Hallelujah! Vrijheids-kick! Als je mij wilt laten stralen moet je me een vallei in India voor mezelf geven! In volle vaart heb ik de weg zingend afgelegd en precies bij de rivier haalden ze me in. Backpack op de pony gehesen, broekspijpen opgerold en aan elkaar vastgeklemd door de stroming van de rivier gewaad (die toch wel tot je bovenbenen kwam). In Marka kregen we (ik hoorde nu ook bij het gezelschap van de landlord) een royal treatment: eindeloos veel koppen thee, (waaronder ook zout-boter-thee, even slikken maar is goed voor je, schijnt), borden eten, soep, opgemaakte bedden, pannekoeken ontbijt en een pakket eten voor onderweg. En geloof het of niet, tijdens het diner bood Atif me een stuk land in Marka Valley aan! Hahaha, ik heb even dubbel gecheckt voor welke verwachting daar tegenover stond, maar het bleek toch echt vrijblijvend. Toch kon ik uiteindelijk het idee dat de lokale mensen het land stukken beter kunnen gebruiken niet verdrijven, en heb ik dit aanbod afgeslagen. Haha zou wel cool zijn geweest he?!

De dagen erna heb ik heerlijk vrij mijn eigen plan getrokken, gekampeerd op bijzonder mooie plekjes, een Israelier geholpen die midden in de nacht dacht dat hij dood zou gaan van altitude sickness –hoogteziekte- (na 1,5 uur drama heb ik uiteindelijk een local gevonden die voor 2000 roepies met hem naar beneden in het dal is gelopen, een dorp lager) en na een welverdiende finish een lift terug naar Leh gekregen van een Pools homofiel vogelspotters stel. Echt zo’n stereotype stel met hoge sokken in sandalen en enorm enthousiaste ogen bij de uitleg van het verschil tussen een stadsroekoe en een bergroekoe. Ik heb zelfs een paar vogels gespot met hun mega-zoom-lens, wat best welt of was eigenlijk, vogel spotten is zoiets als Duckhunt vroeger op de Nintendo hahaha. Het was een geweldig stel en een vermakelijke weg terug van een onvergetelijke bergtocht!

Nu ik terug ben in Leh en dit allemaal schrijf merk ik dat ik op deze reis steeds mijn grenzen aan het opzoeken ben, deze week vooral fysiek, maar ook mentaal, spiritueel, geestelijk, cultureel, op alle vlakken wil ik mezelf uitstretchen en kijken hoeveel ik aankan, hoeveel ik uit mezelf kan halen en mee kan bewegen wat er om me heen gebeurt, zonder de balans te verliezen, en dus wel dicht bij mezelf te blijven. Ik ben echt dol op India in dat opzicht, het geeft me op allerlei manieren de kans om mezelf op de proef te stellen en te ontdekken! ‘Sab kuch mi lega’ –alles is mogelijk- blijft hangen. En ik geloof dat ergens al, dat alles mogelijk is, maar ik heb hier deze tijd om het daadwerkelijk te beleven! Daar ben ik heel dankbaar voor. Het is en blijft balanceren –als blonde vrouw alleen kan ik hier echt niet roekeloos zijn- met op het ene moment goud geluk en het andere moment een blauwe plek.. maar de uitkomst van het hele verhaal is nu al BONUS!

Hier in het noorden is echt een cultuurverschil met centraal India wat ik tot nu toe heb meegemaakt. Het is meer tibetaans, met buddistische tempels en veel rustigere sfeer, de mensen zijn timide, en houden meer afstand. Wel fijn, maar ik ben wel weer klaar voor wat spannender India, wat betreft cultuur en mensen. Ik ga binnen een paar dagen denk ik naar Dharamsala, waar ik het vrijwilligerswerk kan gaan doen. Maar wie weet komt er een ander plan tussendoor, I go with the flow!

Tot de volgende keer lieve mensen, jullie thuis zijn mijn grootste liefde en hier dan ook misschien wel mijn grootste uitdaging: om jullie niet te missen, maar wel van de gedachte aan jullie te genieten op afstand! En dat doe ik!

Superfijn om van jullie te horen, wees goed voor jezelf en elkaar!

Sab kuch mi lega,
Bom bom bolenat,
Hoepeldepoep!

Heel veel xxxxxx

Ank

ps Ik heb dus telefonisch al een tijd geen bereik (vandaar dat ik via tel niet reageer), via internet wel :)